Gouden momenten

Lieke woont sinds 2002 op de Kaan op Bronlaak. Lieke kan niet praten en ze heeft veel hulp nodig van de mensen om haar heen. Lieke neemt toch een belangrijke plek in op de Kaan en op de Weverij waar ze full time werkt. Begeleider Elke Cuijpers en de moeder van Lieke Ine van Tulder vertellen hierover.

Elke: “Lieke was één van de eerste rolstoelers die op Bronlaak kwam wonen en werken. Dat bracht wel wat teweeg. Met de komst van Lieke leerden we dat ieder op zijn eigen manier deel neemt aan de woongemeenschap en het werkproces. Het letterlijk kunnen meewerken was niet langer een absolute voorwaarde om op Bronlaak te kunnen wonen. Lieke was een echte voorloper.

In het werken op de Weverij zie je goed dat Lieke een bijzondere plek inneemt. Lieke is een belangrijk onderdeel van die groep, ze doet iedere dag weer een uitnodiging naar haar groepsgenoten: ‘ik ben hier, en als je iets te geven hebt dan kan dat’.

Iedere groepsgenoot heeft een eigen manier gevonden om op die uitnodiging in te gaan. De een gaat wat te drinken voor haar halen terwijl de ander haar in het voorbijgaan een dikke knuffel geeft. En Lieke geeft op haar manier aan wat welkom is en wat niet. Lieke kan misschien niet praten maar ze kan zeker communiceren!

Op de Kaan hebben we het motto: ‘ Iedereen mag er zijn maar we moeten het wel samen rooien’. Ook daar zie je dat Lieke groepsgenoten helpt. Soms heeft iemand wel eens een minder goede bui, of is heel boos. Hen vragen Lieke even gezelschap te houden of wat te drinken te geven kan zo’n boze bui doen transformeren. De zorgzaamheid doet de boosheid vaak verdwijnen. Lieke is ook een goede graadmeter voor hoe de stemming op de groep is omdat ze enorm sfeergevoelig is.

Lieke herkent mensen wel maar soms duurt dat even. Ze maakt niet altijd oogcontact. Wanneer ze wel goed rechtop zit en je aankijkt lijkt ze te zeggen ‘nu ben ik er voor jou’, dat zijn echt gouden momenten.”

Ine: “Lieke heeft op Bronlaak geleerd dat ze onderdeel is van een groep, een leefgemeenschap. Binnen die groep deelt ze haar plek met anderen. Dat is voor haar vaak heel prettig maar het kan ook lastig zijn omdat ze de aandacht moet delen.

Dat is heel belangrijk geweest, ze heeft op de Kaan en op de Weverij geleerd dat niet altijd alle aandacht voor haar is en dat ze zich ook sociaal moet gedragen met de anderen. In het wonen en werken op Bronlaak heeft Lieke een rol gekregen die ze minder duidelijk had in de gezinssituatie. Daar waren rollen ingesleten. Op Bronlaak mocht Lieke haar eigen rol en positie kiezen. Daar heeft ze ervaren dat ze anderen veel te bieden heeft. Ze is onderdeel van de leefgemeenschap, mensen (er)kennen haar. Als Lieke thuis was blijven wonen was haar wereld veel kleiner gebleven.”

Het verhaal van Lieke staat in het Bronlaak’s Journaal van oktober.

Meer lezen? Bekijk hier de laatste editie van het Bronlaak’S Journaal.